เพียงเล็กน้อย…ทว่างดงามนัก

สิ่งละอัน     พันละน้อย     จ้อยกระจิด

หากไม่คิด     มองข้าม      ตามค้นหา

เพ่งพิศดู     ซึ่งคุณ     นัปนานา

ด้อยนักหนา     หากแต่ค่า     มากอนันต์

………………………………………………………………………………………

ว่ากันว่า….อันเรื่องเล็กน้อยยิบย่อย  คนเรานั้นมักจะมองข้ามความสำคัญกันไป  ทั้งที่ในความเป็นจริงแล้ว  ด้วยสิ่งเล็กน้อยเหล่านี้นั่นเองที่ได้ร้อยเรียงหลอมรวมกันขึ้นเพื่อก่อเกิดเป็นสิ่งสำคัญอันยิ่งใหญ่หลายสิ่งด้วยกัน และสิ่งเหล่านั้นล้วนยังประโยชน์ต่อมวลชนอย่างมากมาย  แต่ก็อย่างที่ว่านั่นแล  คนเรามักจะมองไปที่จุดใหญ่  ด้วยคิดว่า “ขนาด” หรือ “ปริมาณ” เป็นตัวชี้วัดคุณภาพ  เพราะความโดดเด่น  แต่ใครเลยจะรู้ว่าบางคราเจ้าสิ่งเล็กๆที่เรามองข้ามคุณประโยชน์กลับมีประสิทธิภาพที่ยิ่งกว่าเสียด้วยซ้ำ….

สุขมากหรือน้อย….อะไรคือดัชนีชี้วัดปริมาณ  และในความ “มาก” หรือ “น้อย” ของแต่ละคนก็ยังไม่เท่าเทียมกันเสียด้วยซ้ำ  ซึ่งตรงนี้ขึ้นอยู่กับความ “พอ” ของแต่ละบุคคล ขอชูภาพให้เห็นแบบชัดเจนเสียหน่อย…ชีวิตคนเมืองทุกวันนี้  หากสังเกตุให้ดีจะพบว่าเขาเหล่านั้นต่างดิ้นรนที่จะออกไปสู่ที่เล็กๆสงบๆ  สรรหาที่ทางชานเมือง  กระทั่งต่างจังหวัดเพียงเพราะเหตุผลที่ว่า  “เบื่อหน่ายกับความวุ่นวายในเมืองใหญ่”….”เบื่อหน่ายกับการแก่งแย่งแข่งขันแบบเอาเป็นเอาตายไร้น้ำใจ”….”เบื่อหน่ายกับมิตรภาพที่ฉาบฉวย”  เพราะอะไรจึงเกิดสิ่งเหล่านี้ขึ้น?  ปัญหาหลักน่าจะมาจากเรื่องของการเห็นความสำคัญใน “วัตถุ” มาเหนือสิ่งอื่นใด  คนร่ำรวย  คนยิ่งใหญ่  คนมีอำนาจ  ถูกมองจากภายนอกว่าเลอเลิศ  ได้รับการให้เกียรติ  ป้อยอ  ทั้งจริงใจและไม่จริงใจก็แล้วแต่  ซึ่งคนภายนอกก็จะมองว่าเขาเหล่านั้นคงจะรู้สึกดีมากๆเลยสินะที่เต็มไปด้วยลาภ ยศ สรรเสริญแวดล้อมหรือกระทั่งรู้สึกอิจฉาเสียด้วยซ้ำไป  แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นมีใครบ้างที่จะล่วงรู้ถึงความรู้สึกที่แท้จริงภายในจิตใจของคนเหล่านั้น  ว่าเขารู้สึกอย่างไรบ้าง….เขาอาจไม่ได้รู้สึก “สุขมาก”  อย่างที่เราคิดก็ได้  ในหลายคราเค้าคงอยากจะทำอย่างที่เรียกว่า “สูงสุดคืนสู่สามัญ” ก็เป็นได้

ยิ่งใหญ่ แต่โดดเดี่ยว…เล็กน้อย กลับดาษดื่น….มนุษย์เราเมื่อย่างเท่าเข้าสู้เส้นกำหนดที่เรียกว่า “ความยิ่งใหญ่” หรือ “ความสำเร็จ” มักจะรู้สึกโดดเดี่ยวเปล่าดายในจิตใจ  เพราะเบื้องลึกของใจมีความหวั่นเกรงว่าคนแวดล้อมมากมายนี้  ใครบ้างหนอที่จะจริงใจกับเราโดยไม่หวังประโยชน์  แต่สำหรับคนเล็กๆ อยู่อย่างพื้นๆ ทำตัวติดดินเข้าได้ในทุกสังคมกลับมีมวลมิตรอยู่ดาษดื่น  ยิ่งพยายามสมถะเท่าใด  ไมตรียิ่งมามากเท่านั้น เพราะการเข้าถึงได้ง่ายกระมังที่ทำให้ใครก็อยากเข้าหา

โปรดอย่าลืมใส่ใจในรายละเอียดเล็กน้อยของชีวิตที่เรามักหลงลืมผ่านเลย…บางทีการนั่งลงนิ่งๆ  วางใจอย่างสงบแล้วพิจารณาสิ่งรอบกาย  มองไปยังคนรอบตัวเรา  อาจพบว่า เอ๊ะ!…นี่เราละเลยความรู้สึกของคนเหล่านี้ไปนานแค่ไหนแล้วนะ  เราไม่ได้ใส่ใจในความรู้สึกของเค้ามานานแค่ไหนแล้ว เพราะเราเฝ้าแต่มองเพียงตัวเอง  ออกโบยบินไปไกลโข  โดยลืมไปว่าบางครั้ง ความใส่ใจกับความละเลยก็มีกำแพงบางๆกั้นอยู่ไม่ไกลนัก เพียงตระหนักถึงคุณค่าปลีกย่อยหากแต่ซับซ้อนระหว่างความสัมพันธ์นั้น ก็จะทำให้สายสัมพันธ์เราเค้าไม่ขาดหายไป  ที่กล่าวไม่ได้หมายถึงสถานะคู่รักแต่อย่างเดียว  ผู้เขียนยังหมายรวมไปถึงทุกสิ่งรอบกาย พ่อแม่ ญาติมิตร สัตว์  สิ่งของ ธรรมชาติ  ทุกอย่างล้วนต้องมีกันและกัน  ประกอบกันขึ้นจากสิ่งเล็กไปเป็นวงจรที่ใหญ่ขึ้นตามลำดับ…เห็นหรือยังคะ  ว่าสิ่งน้อยด้อยค่าที่คุณคิด  เมื่อเพ่งพิศให้ดีแล้ว  “คุณเอนกอนันต์”  จะเบ่งบานออกมาอย่างงดงามให้คุณได้ชื่นชม…

………………………………………………………………………………………………..

สวัสดีทุกท่านค่ะ ^__^ วันนี้ก็กลับมาอ่านไพ่ Tao Oracle  กันต่อนะคะ ใบที่ 62 Small is Beautiful ค่ะ จริงๆผู้เขียนไม่ได้กะว่าจะเขียนถึงใบนี้ในครั้งนี้หรอกนะคะ  หากแต่ได้รับคำขอจากเพื่อนท่านหนึ่งว่าให้เขียนถึงใบนี้ให้อ่านหน่อย  อ่ะแน่ะ!! ฟังดูหรูเนอะ เอิ๊กๆๆๆ ^0^ ซึ่งก็ได้ถ่ายทอดออกมาตามมุมที่ผู้เขียนมองนะคะ โดยไม่โดดไปจากสภาวะที่ผู้รังสรรค์ไพ่ต้องการสื่อมากนัก  มีส่วนเสริมเข้ามาเล็กน้อยตามทัศนะของผู้เขียนค่ะ  หวังว่าคงพออ่านได้เนอะ อิอิ  สำหรับวันนี้ก็ขอกล่าวสวัสดีค่ะ ^__^